Ακόμα και με το θάνατό του ο Κουβανός ήρωας - επαναστάτης Φιντέλ Κάστρο ξεφτίλισε πάλι τις ΗΠΑ. 638! απόπειρες δολοφονίας με διάφορους τρόπους έγιναν εναντίον του. Η CIA πρέπει να αλλάξει το όνομα σε "Ιζνογκουντ".
"Αν το να επιζείς μετά από απόπειρα δολοφονίας ήταν Ολυμπιακό αγώνισμα, θα είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο" είχε πει κάποτε ο ηγέτης της Κούβας. Χρυσό και ταυτόχρονα παγκόσμιο ρεκόρ, που δεν νομίζω πως θα καταρριφθεί ποτέ.
Ο Φιντέλ ήταν ο εφιάλτης της Μαφίας, των Δικτατόρων και των Ιμπεριαλιστών. Και μόνο η παρουσία του, το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να τον βλάψουν, ότι μια μικρή χώρα εφάρμοζε τη δική της πολιτική δίνοντας το παράδειγμα στους άλλους λαούς, έκανε τους Αμερικάνους έξαλλους. Γι αυτό είχαν προσπαθήσει να γονατίσουν την Κούβα με κάθε τρόπο. Μάταια. Οι κάτοικοι της Κούβας είχαν άξιο αρχηγό που τους εκπροσωπούσε απόλυτα. Έτσι το ένα φιάσκο διαδέχονταν το άλλο,
Πρώτα η προσπάθεια των ΗΠΑ να στηρίξουν το διαφθαρμένο δικτατορικό καθεστώς που ήταν μαριονέτα όχι μόνο αμερικανών πολιτικών αλλά και μαφιόζων. Ο Κάστρο έκανε κάτι που άλλαξε ριζικά τον κόσμο: Ο ίδιος περιέγραψε αργότερα τον άθλο λέγοντας: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, ακόμη και με 10 ή 15 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι, αν έχεις πίστη και σχέδιο δράσης".
Μια επανάσταση δεν είναι ένα κρεβάτι στρωμένο με τριαντάφυλλα. Μια επανάσταση είναι μια μάχη μέχρι θανάτου ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν" είχε πει τη δεύτερη επέτειο της νίκης.
Έδωσε το μεγαλύτερο όπλο στους σκλαβωμένους: Την Ελπίδα. Αυτό και μόνο έκανε κάθε τύραννο να τρέμει, γιατί έδειξε πως κανείς, όσο μεγάλος κι αν φαίνεται, δεν είναι ανίκητος.
Η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων (1961) ήταν ένα παράδειγμα, τι παθαίνουν οι μισθοφόροι και οι πουλημένοι σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη από ένα αποφασισμένο λαό που θέλει να ζήσει όπως ο ίδιος επιθυμεί χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις κι εκβιασμούς. Ας τα βλέπουν οι δικοί μας πολιτικοί σήμερα, που έδωσαν μέχρι και τα βρακιά τους (μαζί με τα δικά μας φυσικά) στους τοκογλύφους.
Η νίκη των Σοβιετικών και Κουβανών στην Κρίση των Πυραύλων τον επόμενο χρόνο είναι μια ακόμη επιτυχία. Κάποιοι θα πουν ότι ήταν υποχώρηση των Σοβιετικών. Μεγάλο λάθος, γιατί η εγκατάσταση των πυρηνικών έγινε για δυο λόγους: 1) Ως αντίμετρο στους τακτικούς πυρηνικούς πυραύλους που είχε ήδη εγκαταστήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία 2) Ως μέτρο για την προφύλαξη συμμαχικής χώρας από νέα εισβολή των ΗΠΑ. Η ΕΣΣΔ πέτυχε 100%: Ο Κένεντι δεσμεύτηκε πως οι Η.Π.Α. δεν θα εισέβαλαν στην Κούβα, ενώ αποδέχθηκε μυστικά την απομάκρυνση των αμερικανικών πυραύλων που βρίσκονταν σε τουρκικό έδαφος. Οι Αμερικάνοι πήραν τους πανηγυρισμούς, ενώ οι Κομμουνιστές την ουσία.
Από τότε, εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας, αποσταθεροποίησης κι ένα μακροχρόνιο εμπάργκο, που θα γονάτιζε οποιαδήποτε καπιταλιστική οικονομία (εμείς πχ χρεοκοπήσαμε μόνοι μας), απέτυχαν παταγωδώς.
Ο Κάστρο έφυγε θριαμβευτής. Το έργο του όχι μόνο αντέχει αλλά αποδίδει καλούς καρπούς. Σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική εκατομμύρια εμπνεύστηκαν, αντιστάθηκαν, πολέμησαν, νίκησαν. Από την Κούβα και το Βιετνάμ μέχρι τη Σύρια, τις Λαϊκές Δημοκρατίες, παντού, όπου υπάρχει ανάγκη, ο Φιντέλ θα μάχεται μπροστά και θα ζει για πάντα μαζί μας.
Γράφει ο mitsos175
Ο Φιντέλ ήταν ο εφιάλτης της Μαφίας, των Δικτατόρων και των Ιμπεριαλιστών. Και μόνο η παρουσία του, το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να τον βλάψουν, ότι μια μικρή χώρα εφάρμοζε τη δική της πολιτική δίνοντας το παράδειγμα στους άλλους λαούς, έκανε τους Αμερικάνους έξαλλους. Γι αυτό είχαν προσπαθήσει να γονατίσουν την Κούβα με κάθε τρόπο. Μάταια. Οι κάτοικοι της Κούβας είχαν άξιο αρχηγό που τους εκπροσωπούσε απόλυτα. Έτσι το ένα φιάσκο διαδέχονταν το άλλο,
Πρώτα η προσπάθεια των ΗΠΑ να στηρίξουν το διαφθαρμένο δικτατορικό καθεστώς που ήταν μαριονέτα όχι μόνο αμερικανών πολιτικών αλλά και μαφιόζων. Ο Κάστρο έκανε κάτι που άλλαξε ριζικά τον κόσμο: Ο ίδιος περιέγραψε αργότερα τον άθλο λέγοντας: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, ακόμη και με 10 ή 15 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι, αν έχεις πίστη και σχέδιο δράσης".
Μια επανάσταση δεν είναι ένα κρεβάτι στρωμένο με τριαντάφυλλα. Μια επανάσταση είναι μια μάχη μέχρι θανάτου ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν" είχε πει τη δεύτερη επέτειο της νίκης.
Έδωσε το μεγαλύτερο όπλο στους σκλαβωμένους: Την Ελπίδα. Αυτό και μόνο έκανε κάθε τύραννο να τρέμει, γιατί έδειξε πως κανείς, όσο μεγάλος κι αν φαίνεται, δεν είναι ανίκητος.
Η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων (1961) ήταν ένα παράδειγμα, τι παθαίνουν οι μισθοφόροι και οι πουλημένοι σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη από ένα αποφασισμένο λαό που θέλει να ζήσει όπως ο ίδιος επιθυμεί χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις κι εκβιασμούς. Ας τα βλέπουν οι δικοί μας πολιτικοί σήμερα, που έδωσαν μέχρι και τα βρακιά τους (μαζί με τα δικά μας φυσικά) στους τοκογλύφους.
Η νίκη των Σοβιετικών και Κουβανών στην Κρίση των Πυραύλων τον επόμενο χρόνο είναι μια ακόμη επιτυχία. Κάποιοι θα πουν ότι ήταν υποχώρηση των Σοβιετικών. Μεγάλο λάθος, γιατί η εγκατάσταση των πυρηνικών έγινε για δυο λόγους: 1) Ως αντίμετρο στους τακτικούς πυρηνικούς πυραύλους που είχε ήδη εγκαταστήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία 2) Ως μέτρο για την προφύλαξη συμμαχικής χώρας από νέα εισβολή των ΗΠΑ. Η ΕΣΣΔ πέτυχε 100%: Ο Κένεντι δεσμεύτηκε πως οι Η.Π.Α. δεν θα εισέβαλαν στην Κούβα, ενώ αποδέχθηκε μυστικά την απομάκρυνση των αμερικανικών πυραύλων που βρίσκονταν σε τουρκικό έδαφος. Οι Αμερικάνοι πήραν τους πανηγυρισμούς, ενώ οι Κομμουνιστές την ουσία.
Από τότε, εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας, αποσταθεροποίησης κι ένα μακροχρόνιο εμπάργκο, που θα γονάτιζε οποιαδήποτε καπιταλιστική οικονομία (εμείς πχ χρεοκοπήσαμε μόνοι μας), απέτυχαν παταγωδώς.
Ο Κάστρο έφυγε θριαμβευτής. Το έργο του όχι μόνο αντέχει αλλά αποδίδει καλούς καρπούς. Σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική εκατομμύρια εμπνεύστηκαν, αντιστάθηκαν, πολέμησαν, νίκησαν. Από την Κούβα και το Βιετνάμ μέχρι τη Σύρια, τις Λαϊκές Δημοκρατίες, παντού, όπου υπάρχει ανάγκη, ο Φιντέλ θα μάχεται μπροστά και θα ζει για πάντα μαζί μας.
Γράφει ο mitsos175
4 σχόλια:
Από τους τελευταίους κομμουνιστές ηγέτες, που κυβέρνησαν με αυταρχισμό, χωρίς δημοκρατία και ελευθερίες για το λαό. Γι΄ αυτό έζησαν φοβισμένοι μήπως βρεθούν αντιμέτωποι με τη λαϊκή οργή, εξασφάλισαν όμως εξουσία και πλούτη για τους ίδιους και τα μέλη των οικογενειών τους. Ο αδελφός του πήρε με συνοπτικές διαδικασίες το δαχτυλίδι της διαδοχής, οι γιοί του ζουν μέσα στη χλιδή (1 δισ η περιουσία τους, με κότερα, σπίτια κ.λ.π) όταν ο λαός πεινάει. Μόνη εξαίρεση η αδελφή του που εξόρισε στις Η.Π.Α και δεν θα πάει ούτε στη κηδεία του.Πόσο ακόμα θα ζούμε με τα παραμύθια για τους δικτάτορες της Αριστεράς;
«Πολλοί και διάφοροι σάπιοι δεξιοί ελεεινολογούν σήμερα για τον Φιντέλ Κάστρο, τον παρουσιάζουν σαν μια απολύτως αρνητική φυσιογνωμία, σαν έναν κομμουνιστή δικτάτορα παρόμοιο με τον Τσαουσέσκου ή τον Ζίβκοφ.
Πρώτον: Ο Φιντέλ Κάστρο δεν επεβλήθη από τον σοβιετικό ή όποιον άλλο στρατό. Ηγήθηκε μιάς λαικής επανάστασης εναντίον ενός άκρως διεφθαρμένου καθεστώτος.
Δεύτερον: Ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν εξαρχής κομμουνιστής. Τον έσπρωξε εν πολλοίς στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης η μικρόμυαλη και μικρόψυχη στάση των ΗΠΑ, οι οποίες δεν ανέχονταν καμία μη υποταγμένη κυβέρνηση στη γειτονιά τους.
Τρίτον: Ο Φιντέλ Κάστρο απέδειξε όμως με την παρουσία του κατά τις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80 ότι ο κόσμος δεν αποτελεί μιά απόλυτη διάζευξη ανάμεσα στα αυταρχικά καθεστώτα σοβιετικού τύπου και στον ανεξέλεγκτο και πανδαμάτωρα καπιταλισμό.
Προφανώς ο «τρίτος δρόμος» υπηρετήθηκε άκρως επιτυχέστερα από τη σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία.
Δεν είχε ανάγκη από χρήματα και έγινε από πλουσιόπαιδο, «προστάτης των φτωχών»
Τέλειωσε τη Νομική Σχολή
Μέσα στα δύο χρόνια που ο Φιντέλ ασκεί τη δικηγορία προλαβαίνει να κερδίσει τον τίτλο του «προστάτη των φτωχών», αφού οι πελάτες του είναι κυρίως φτωχοί και αδικημένοι, από τους οποίους συχνά δεν παίρνει χρήματα.
Η Κούβα είναι με τον δικτάτορα Μπατίστα «το μπορντέλο των ΗΠΑ» που κάνουν ότι θέλουν
Ο Φιντελ στον ορεινό όγκο της Σιέρα Μαέστρα με αποδεκατισμένο κίνημα (16 άνδρες) ξεκινά αντάρτικο αγώνα: καταφέρνει πλήγματα στις κυβερνητικές δυνάμεις, αποκόπτει το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο και την 1η Ιανουαρίου 1959 καταλαμβάνει την πρωτεύουσα Αβάνα.
Χιλιάδες λαού ξεχύνονται στους δρόμους για να τους υποδεχτούν.
Ο δικτάτορας Μπατίστα αποδρά στην Ισπανία αφού πρώτα προλαβαίνει να βουτήξει 40 εκατομμύρια δολάρια από τα κρατικά ταμεία. Θα πεθάνει εξόριστος το 1973.
Κανένα από το παιδιά του Κάστρο δεν αναμείχθηκε με την πολιτική.
ο λαός τον λάτρευε και τον αγαπούσε
Άντε να πω κι εγώ την άποψη μου για τον Κάστρο.
Έχοντας εμπεδώσει στα φοιτητικά μου χρόνια την πατριωτική σοσιαλιστική θεωρία όπως την εξέφραζε ο Τσε Γκεβάρα, ο Φιντέλ Κάστρο, ο Αντρέας Παπανδρέου, ο Ούλαφ Πάλμε και πολλοί άλλοι ακόμα, πιστεύω οτι χθες πέθανε ο τελευταίος των Μοικανών, ένα τεράστιο κομμάτι- σύμβολο του σοσιαλισμού και της ριζοσπαστικής επαναστατικής αριστεράς.
Ο Φιντέλ Κάστρο πήρε μία χώρα στην κυριολεξία έρμαιο της Αμερικάνικης μαφίας και των ντόπιων εντολοδόχων τους και φεύγοντας,αν και είχε ένα μόνιμο εμπάργκο, άφησε πίσω του ένα κράτος που ήταν κυρίαρχο και πραγματικά ανεξάρτητο από τις εξωτερικές δυνάμεις και δη τις ΗΠΑ.
Επειδή όμως το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεός, έπρεπε μετά την επανάσταση να φέρει την δημοκρατία στην χώρα του.
Για μένα προσωπικά μεγαλύτερη σημασία έχουν το τι λένε οι πολίτες που ζουν εκεί, αν επί Κάστρο στην Κούβα είχαν όλοι οι πολίτες της ίδια αντιμετώπιση, ίδια δικαιώματα, αν υπήρχε ελευθερία απόψεων, ελευθερία τύπου, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, παρά τι λέμε εδώ στην Ελλάδα κάμποσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και με ότι γνώση έχουμε να είναι βγαλμένη από την Αμερικανική προπαγάνδα.
Εν κατακλείδι ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν δημοκράτης, δεν πίστευε στον δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά σίγουρα με εμπνέει ο αγώνας του κατά του καπιταλισμού, κατά της αδικίας, κατά της εκμετάλλευσης του ανθρώπου ,κατά του ηθικού ξεπεσμού που έρχεται στον άνθρωπο κυνηγώντας το εύκολο κέρδος.
Καλό ταξίδι Φιντέλ.
* Και μόνο που ο Τραμπ χάρηκε από τον θάνατο του ,δείχνει την αξία του θανόντος.
Δημοσίευση σχολίου