ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Μετά τα αλησμόνητα γεγονότα στις Κάννες, το Νοέμβριο του 2011, την παραίτηση-μετά από εσωκομματικούς εκβιασμούς- του Παπανδρέου, όλες οι κατοπινές κυβερνήσεις  βγάζουν αβίαστο γέλιο απαραίτητο για μία χώρα που ο λαός της μαστίζεται από το σύνδρομο της συλλογικής κατάθλιψης.

Γράφει ο Νικόλας Σώκος

Για κάποιον περίεργο λόγο ο ελληνικός λαός, σοφός κατά τα πλείστα όσα, επιλέγει να τον κυβερνήσουν άνθρωποι χαμηλοτέρου πνευματικού βεληνεκούς από το αντίστοιχο του μέσου όρου της κοινωνίας.

Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις πολιτικών που μπήκαν σε σχήματα εξουσίας θέλοντας να κάνουν τη διαφορά, έχοντας τη δυνατότητα λόγω της ευρυμάθειάς τους αλλά τελικά αναλώθηκαν και αυτοί και η ευρυμάθειά τους, προσφέροντας τροφή για σκέψη στον ιστορικό του μέλλοντος, που θα τους καταγράψει με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια.

Ας θυμηθούμε έναν πρώην πρωθυπουργό,

που ενώ ήταν εν εγρηγόρσει, είχε κάνει την απίθανη δήλωση ότι έχει τρόπο όταν εκλεγεί να μηδενίσει το δημόσιο χρέος σε ένα εξάμηνο.

Είναι δυνατόν αυτή η δήλωση να μη βγάζει γέλιο ή έστω ένα μειδίαμα; Βεβαίως όταν ανέλαβε την εξουσία, την οποία κατείχε επί δυόμιση συναπτά έτη δεν έκανε ούτε μία μεταρρύθμιση, όμως μία όχι και τόσο αμελητέα μερίδα του ελληνικού λαού τον αναπολεί.

Για το σημερινό κόμμα που κατέχει- ή μάλλον συγκατέχει- την εξουσία τα λόγια είναι περιττά, μεταφέρεται απλά η ανάρτηση στο facebook  από τις 29/10/2016 του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Καραγιαννίδη ««Φαντάζομαι το καταλαβαίνετε ότι μας ξεφτιλίζετε. Γιατί αν δεν το καταλαβαίνετε θα πέσετε από τα σύννεφα λίαν συντόμως».

Χρόνια τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις πολιτεύονται με την έκφραση «Apres nous, le deluge**» που υπάρχει καταγεγραμμένη στο βιβλίο του Μιραμπό «L’Ammi des Hommes».

Έτσι λοιπόν θα βρισκόμαστε για μακρύ χρονικό διάστημα μεταξύ σφύρας και άκμονος με μία αντίστοιχη προκρούστεια λογική να δαιμονοποιούμε οτιδήποτε είναι ενάντια στις δικές μας πεποιθήσεις γιατί τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν εμπεδώσει εκτός των άλλων ορολογιών, τη συνεννόηση.

Εκτός των κομμάτων όμως, που δυστυχώς δεν αφορούν πλέον την μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, δεν έχει κατανοήσει ο ελληνικός λαός ότι η σωτηρία ή η καταστροφή του βρίσκεται στα δικά του και μόνο χέρια.

Όμως παρατηρείται  πιο πολύ να ενδιαφέρει το ατομικό γίγνεσθαι από το συλλογικό τι δέον γενέσθαι. Ο πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος επισημαίνει «ο Έλληνας λόγω συλλογικής κατάθλιψης έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά».

Η κρίση δεν είναι ακόμα και τώρα οικονομική αλλά πρωτίστως αξιακή, κοινωνική, ηθική αλλά και κρίση ιδεών.

Η διεκδίκηση «των λεφτών που υπάρχουν εάν…» άπτεται της πολιτικής βούλησης, η συγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας, η δημιουργία μιας αξιοπρεπούς δημόσιας διοίκησης, η λειτουργία των θεσμών είναι ζητήματα αμιγώς πολιτικά και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Δυστυχώς όμως η μονεταριστική αντίληψη που έχει διεισδύσει στο νου των πολιτικών μας ταγών επιτάσσει την αύξηση του ΦΠΑ σε 24%, την καθιέρωση του ΕΝΦΙΑ στη συλλογική συνείδηση ως δίκαιου φόρου και τη μείωση των συντάξεων ως μοναδικά αντίδοτα για την έξοδο από την κρίση.

Όσες κυβερνήσεις και να έρθουν, το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξάνει με αριθμητική πρόοδο, οι νέοι θα επιζητούν την επιβίωση σε ξένα κράτη, ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μεγαλώνει στο μέσο όρο του και γενικά θα αναζητούμε πάτο σε ένα απύθμενο βαρέλι.

Παραφράζοντας τον Φρομ θα λέγαμε ότι η ιστορία της Ελλάδας άρχισε με μια πράξη ανυπακοής και δεν είναι απίθανο να τερματιστεί με μία πράξη υπακοής.

*Νίκος Καζαντζάκης

**Μετά από εμάς η καταστροφή