Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

«ΤΟ ΚΑΔΡΟ…»

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΘΕΙ!

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ  Γιάννης Σουλαδάκης, χωρίς να μασά τα λόγια του, ανασύρει μια απάντηση που του είχε δώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τα εσωκομματικά και γράφει για τα λάθη των επόμενων Προέδρων του ΠΑΣΟΚ, το παρόν, το μέλλον αλλά και το «κάδρο» του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Στο κείμενο που ακολουθεί, αναφέρομαι σε κάποιες καταστάσεις και γεγονότα που ελπίζω να γίνει κατανοητός ο συμβολισμός και τα μηνύματα τους, σε όσους απευθύνονται σε όσους έχουν ανοικτά μυαλά και μάτια και είμαι σίγουρος ότι τέτοια υπάρχουν πολλά.
  1. Μια χαλαρή συζήτηση με τον Ανδρέα Παπανδρέου…
Σε μια συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο τον ρώτησα: Πρόεδρε τα διάφορα ΜΜΕ στα ρεπορτάζ τους γράφουν ότι τα τάδε στελέχη αναφέρονται στον Α, τα δείνα στελέχη αναφέρονται στον Β, άλλα στον Γ, κοκ τελικά εσείς δεν έχετε κανένα  δικό  σας;
Τότε ο Ανδρέας γέλασε… ήταν η πιο περιεκτική πολιτική απάντηση,
ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πάνω απ όλους δεν διαιρούσε, δεν μοίραζε, ηγεμόνευε!!
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αισθανόταν ασφαλής, ηγεμόνευε, πολιτικά ένωνε, δεν διαιρούσε, ο επικεφαλής πρέπει να αισθάνεται πολιτικά ασφαλής, να μην έχει ανάγκη του κάθε προσφερόμενου, του κάθε πρόθυμου, διότι η πείρα έχει δείξει, ότι οι πρόθυμοι έχουν κατά κανόνα προσωπικό κίνητρο, τι έχουν να πάρουν και όχι τι έχουν να δώσουν.
Ένα από τα λάθη των επόμενων Προέδρων του ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι επέλεγαν να έχουν τους δικούς τους, απέναντι στους άλλους.
Ο Προέδρος του ΠΑΣΟΚ, οφείλει να λειτουργεί και όχι προσχηματικά, για το όλον ΠΑΣΟΚ, δεν είναι πλέον ένας υπουργός, ένα στέλεχος που δέχεται τους όποιους ανταγωνισμούς και συμπεριφέρεται ανάλογα έχει πλέον την ανώτερη τιμή και ευθύνη και ανταγωνίζεται μόνο τον εαυτό του και την ιστορία.
Ο Προέδρος πλέον είναι μόνος του, λειτουργεί συνθετικά υπερβαίνει αντιθέσεις, πολιτικά ηγεμονεύει, αλλά το κυριότερο είναι η αναφορά της ενότητας, της ισχύος και της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ.
2.Ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά καταρρέει, η Δημοκρατική  Συμπαράταξη κερδίζει;
Ολες οι δημοσκοπήσεις της τελευταίας περιόδου δείχνουν δημοσκοπικά κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στασιμότητα, είτε οριακή άνοδο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στο ΠΑΣΟΚ και όχι βέβαια στο μόρφωμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Πρέπει να μελετήσουν το θέμα και όχι να αναλίσκονται σε σχολιασμούς η παράπονα για καλούς η κακούς δημοσκόπους.
Ιδιαίτερα πρέπει να τους προβληματίσει, το ότι ενώ ο κύριος όγκος αυτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και προερχόντουσαν απ το ΠΑΣΟΚ τώρα που αποχωρούν, δεν ελκύονται από την Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Επιχείρησα επανειλημμένα με δημόσιες γραπτές τοποθετήσεις και προτάσεις μου, την όποια πολιτική εμπειρία και διαχρονική γνώση μου, να βοηθήσω όσο μπορούσα, διότι θεωρούσα και θεωρώ θέμα τιμής, εμείς που καλώς η κακώς θεωρούμαστε η λεγόμαστε ιστορική ηγεσία, η ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δεν πρέπει ν αδιαφορούμε, να σιωπούμε, κάτω από τις συνθήκες που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ.
Η εκτίμηση μου είναι ότι ενόχλησα πολλούς και από τους εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, ακόμη και φίλους μου, δεν πειράζει, αυτό έκρινα σωστό, αυτό έκανα, δεν σιώπησα ούτε θα σιωπήσω.
Διαπίστωσα όμως, ότι από τότε που εμφανίστηκε το μόρφωμα των 58 και στην συνέχεια όλα τα επόμενα μορφώματα, οι απόψεις και οι προτάσεις που διατύπωνα, ελάχιστα η μάλλον καθόλου δεν λαμβάνονταν υπ όψη.
Ο κάθε περαστικός προσφερόμενος, ο οποίος τελικά έφευγε κι έκανε τα δικά του, είχε άποψη, γινόταν δεκτή και το ΠΑΣΟΚ μετατρεπόταν σε πολιτικό πειραματόζωο κι όμως ακόμη αντέχει.
Απ την αρχή είχα προτείνει το ΠΑΣΟΚ να ανασυγκροτηθεί στον δικό του τον χώρο και να είναι ανοικτό σε συμμαχίες, αντί αυτού, το έριχναν συνεχώς σε θολά σχήματα, επιχειρούσαν μάλιστα πολλές φορές, οι φερόμενοι ως εταίροι να το απαξιώσουν.
Οι απόψεις και προτάσεις που σήμερα διατυπώνω, που δεν με εκφράζουν απόλυτα, είναι ένας συμβιβασμός που έχει σχέση με τα μέχρι τώρα δεδομένα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Οι «ισορροπίες» κι οι «συμβιβασμοί» με  την ΔΗΜΑΡ και τις κινήσεις, οδηγούν σε αμορφία και αοριστία, που στην πολιτική δεν συνεισφέρουν, αυτά αφορούν κλειστά συστήματα που λειτουργούν με εσωτερικούς όρους κι αφήνουν αδιάφορη την κοινωνία, ο πολίτικος λόγος οφείλει να είναι ρητός και σαφής, για να παράγει αποτέλεσμα.
Το ΠΑΣΟΚ όμως, οφείλει να σηκώσει το πολιτικό του ανάστημα, να απαιτήσει σεβασμό από τους ΔΗΜΑΡ και Κινήσεις και όχι να διαφοροποιούνται για ψύλλου πήδημα και να πιπιλίζουν συνεχώς την πιπίλα περί διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και δημιουργίας άλλου κόμματος στον χώρο της κεντροαριστεράς, του σοσιαλισμού της σοσιαλδημοκρατίας.
  1. Πολιτική ενότητα
Δυο περιπτώσεις, επαναληπτικές εκλογές 1992, μεταβατική περίοδος 1995, 1996.
Ένα από τα βασικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια είναι η έλλειψη πολιτικής ενότητας και συνοχής, αποτέλεσμα της διαβρωτικής επιρροής των διαφόρων κατά καιρούς απολιτικών ομαδοποιήσεων.
Είναι ένα θέμα που απαιτεί αναλυτικότερη καταγραφή και ανάλυση, είναι πάντως ένας από τους κύριους λόγους της σημερινής κατάστασης.
Το1992 μετα το ειδικό δικαστήριο και την έκπτωση από την βουλευτική ιδιότητα του Δημήτρη Τσοβόλα, αποφασίστηκε από το τότε Εκτελεστικό Γραφείο, να προκληθούν επαναληπτικές εκλογές στην Β΄ Αθήνας που όμως απαιτούσε την παραίτηση όλων των αναπληρωματικών, αν έστω και ένας και ήσαν πάνω από 35, τότε το πολιτικό σχέδιο πήγαινε περίπατο, η απόφαση πάρθηκε με ισχυρή μειοψηφία και εγκρίθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Όλοι οι αναπληρωματικοί σε πλήρη πολιτική ενότητα παραιτήθηκαν, έγιναν οι αναπληρωματικές εκλογές που αποτέλεσαν θρίαμβο για το ΠΑΣΟΚ, απέδειξαν την κατάρρευση της τότε ΝΔ και του τότε Μητσοτάκη και βέβαια η πολύ αργότερα επίκληση της υπόθεσης Συμπιλίδη  ήταν χωρίς αξία, η πτώση είχε προηγηθεί.
Όλα τα κόμματα της τότε εποχής, επέλεξαν να μη κατεβάσουν υποψήφιο προσδοκώντας στην πολιτική απομόνωση του ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας το κλίμα, ότι η συμμετοχή στις εκλογές στην ουσία θα αποκάλυπτε πολιτικά φρονήματα και ότι σήμαινε για την εποχή, η ΝΔ μάλιστα ο τότε Μητσοτάκης προχώρησε πιο πέρα, ώθησε τον Βασίλη Λεβέντη, στον οποίο είχε δώσει και τοπικό κανάλι για να κατέβει στις εκλογές προκειμένου να τις γελοιοποιήσει.
Δεύτερο παράδειγμα πολιτικής ενότητας, την μεταβατική περίοδο από το Ωνάσειο μέχρι την εκλογή Πρωθυπουργού και στην συνέχεια Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, το τότε Εκτελεστικό Γραφείο, όφειλε να διαφυλάξει την ενότητα του ΠΑΣΟΚ και την διασφάλιση της καθαρότητας των διαδικασιών, πιεζόμενο πανταχόθεν από τους ανθρώπους των τότε υποψήφιων Πρωθυπουργών, αλλά και συνταγματολόγους που πίεζαν εμάς τότε, με πολιτική απόφαση να αποφανθούμε ότι ο Ανδρέας  Παπανδρέου κατά το σύνταγμα εξέλειπε, δηλαδή να γίνουμε πολιτικοί πατροκτόνοι.
Το ΕΓ αντιστάθηκε αρνήθηκε και οδήγησε ομαλά το ΠΑΣΟΚ στην επόμενη μέρα και για ένα μεγάλο, χωρίς λειτουργούντα Προέδρο, δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα πολιτικής ενότητας όλο και σπανίζουν.
4.Ο εκσυγχρονισμός και οι «εκσυγχρονιστές»…
Στα μέσα της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ το 1988, είχαν επισημανθεί οι σημαντικές εγγενείς αδυναμίες του Κράτους των Θεσμών, της Οικονομίας,  αλλά και οι αναγκαίες πολιτικές αποφάσεις και επιλογές για την αντιμετώπισή τους.
Είχε κλείσει ουσιαστικά ο κύκλος του εκδημοκρατισμού της εθνικής συμφιλίωσης, της ισότητας πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων κλπ. και αναδείχθηκε η προτεραιότητα του εκσυγχρονισμού του κράτους και των θεσμών. Στις εκλογές του 1989, αυτό ήταν το βασικό πολιτικό πρόταγμα, που όμως επικοινωνιακά και πολιτικά απορροφήθηκε από την υπόθεση Κοσκωτά.
Ήταν ακόμη  το  βασικό στοιχείο του συνεδρίου του1990.
Η διαπίστωση ότι το κράτος και οι θεσμοί όπως λειτουργούσαν, δεν ανταποκρινόντουσαν στις ανάγκες ανάπτυξης της χώρας, πολύ περισσότερο και από το γεγονός ότι το 1989,1990 είχαν ανατραπεί όλα τα παγκόσμια γεωστρατηγικά δεδομένα με τις αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη, την Σοβιετική Ένωση, τις ριζικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Ακριβώς αυτής της αντίληψης αποτέλεσμα ήταν και η αιρετή νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και το ΑΣΕΠ, όπως ΚΑΙ άλλες εκσυγχρονιστικές τομές που έγιναν με Πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτές οι τομές είχαν συνέχεια στην αυτοδιοίκηση, Καποδίστριας, Καλλικράτης, αιρετή περιφέρεια στα θέματα διαφάνειας, υγείας κλπ. κλπ.
Ο Σημίτης ορθά ως Πρωθυπουργός το 1996 συνέχισε και διεύρυνε το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα.
Το πρόβλημα το πραγματικό ήταν οι «νεόκοποι εκσυγχρονιστές» όπως προέκυψαν και επιχείρησαν να καταλάβουν θέσεις πολιτικής και κομματικής ισχύος, πέρα από την ομαλή αξιοκρατική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, επιχείρησαν δηλ. ένα ιδιόμορφο ρεσάλτο και βέβαια οι περισσότεροι το πέτυχαν και έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον όποιο εκσυγχρονισμό.
Για το θέμα θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά, διότι αποτέλεσε την μήτρα της εσωτερικής διαίρεσης των ομαδοποιήσεων, με κύριο στόχο την σχέση με το κράτος και αφετηρία κάποιο κομματικό πόστο η αποκούμπι.
5.Το κρίσιμο 1993
Με τα σοβαρά προβλήματα υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1988,1989 ήταν διάχυτος ο προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι με την επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ.
Η συγκλίνουσα τότε αίσθηση και στην κοινωνία και στο ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι την επόμενη πολιτικά ημέρα, το ΠΑΣΟΚ θα είχε επικεφαλής του τον Γιώργο Γεννηματά, ο οποίος ενοποιούσε κοινωνικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ.
Η προοπτική αυτή είχε δημιουργήσει όρους ηρεμίας και ασφαλούς προοπτικής στο ΠΑΣΟΚ.
Την άνοιξη του 1993, όταν η εξέλιξη της υγείας του Γιώργου Γεννηματά πήρε την πορεία που πήρε, τα πολιτικά και κομματικά δεδομένα διαφοροποιήθηκαν. Άρχισαν να αναδιατάσσονται η μάλλον να δημιουργούνται στρατόπεδα εκ των ενόντων.
Τότε προέκυψαν από το πουθενά διάφοροι ποικιλόχρωμοι εκσυγχρονιστές  και λαικοπατριώτες, κοινωνικοπατριώτες, πίσω από τους τρεις τότε εμφανιζόμενους διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Στην ουσία προσχηματικές διαφοροποιήσεις,  με ασαφείς αόριστες θολούρες, χαρακτηριστικό σε νομούς με τρεις βουλευτές, ο καθένας στοιχιζόταν πίσω από τον κάθε υποψήφιο, ένας με τον Σημίτη, ένας με τον Τσοχατζόπουλο, ένας με τον Αρσένη. Τότε διαμορφώθηκε το υπόβαθρο των εσωκομματικών διαιρέσεων, που στο τέλος εξελίχθηκαν σε κρίσεις και όχι μόνο…
Και τώρα μια προσωπική εμπειρία…
Στις εκλογές του 1993, λόγω του αιφνιδιαστικού τρόπου που έγιναν, υπόθεση Συμπιλίδη, τα περισσότερα μέλη του τότε Εκτελεστικού Γραφείου ήσαν υποψήφιοι βουλευτές  και έτρεχαν στις περιφέρειές τους.
Μη όντας υποψήφιος, επεξεργάσθηκα μόνος μου τις προτεινόμενες  υποψηφιότητες για όλη την χώρα και διαμόρφωσα την πρόταση για έγκριση από την Κεντρική Επιτροπή. Για να γίνω πιο σαφής, επεξεργάσθηκα τις προτάσεις των οργανώσεων με δεδομένο ότι όλοι οι εν ενεργεία βουλευτές, ήσαν υποψήφιοι, είχα μόνο μια μικρή συνεργασία με τον Αντώνη Λιβάνη και τον αείμνηστο Γιώργο Καράτση.
Γνωρίζαμε τους 20  30 υποψήφιους που είχε μια προτίμηση ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Την πρόταση αυτή συζήτησα για μια ώρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε πάει για την Διεθνή Έκθεση, συζήτησα ιδιαίτερα τις περιπτώσεις βουλευτών που είχαν τεθεί εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας, δεν αναφέρομαι εδώ τα ονόματα, εκείνοι όμως το γνωρίζουν, πρότεινα να μπουν στα ψηφοδέλτια για λόγους ενότητας του χώρου  και ο Ανδρέας Παπανδρέου το δέχτηκε, του είπα μάλιστα ότι η ιστορία του ΠΑΣΟΚ  έχει αποδείξει ότι παράγονται εύκολα οι κρίσεις, η θεραπεία τους όμως θέλει μεγάλες προσπάθειες και υπερβάσεις.
Κάτι τέτοιο βέβαια, που απορρέει από την πολιτική εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει εκλείψει.
Γιατί αναφέρθηκα αναλυτικά για το θέμα, διότι στις εκλογές του 1996, μια σειρά απ όσους παραλήφθηκαν από τα ψηφοδέλτια το 1993, για διάφορους λόγους, ακόμη και ακαταλληλότητας, μπήκαν στα ψηφοδέλτια άλλοι σαν εκσυγχρονιστές του γλυκού νερού και άλλοι ως εθνικοπατριώτες και κοινωνιστές, όλες οι ομάδες σε πλήρη δράση.
Στο ίδιο πλαίσιο αναφοράς ήταν η δημιουργία του ΔΗΚΚΙ από τον Δημήτρη Τσοβόλα.
Δεν είναι του παρόντος  για περισσότερα, για λόγους όμως πολιτικής αλήθειας για τον Κώστα Σημίτη, στο ειδικό δικαστήριο που δικαζόταν  ο Δημήτρης Τσοβόλας, πήγαμε τρεις φορές, το σύνολο του τότε Εκτελεστικού Γραφείου και ο Σημίτης, καθίσαμε απέναντι από τον Βασίλη Κόκκινο Πρόεδρο του Δικαστηρίου και Πρόεδρο του Αρείου Πάγου με τα γουνάκια, για να δείξουμε πολιτική ενότητα του ΠΑΣΟΚ και στήριξη στον Δημήτρη Τσοβόλα, διότι η δίκη ήταν πολιτική.
  1. Ένα δράμα δυο πρωταγωνιστές
Τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα δράμα με δυο βασικούς πρωταγωνιστές, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Βαγγέλη Βενιζέλο κι οι δυο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, έβαλαν πάνω την Πατρίδα από το προσωπικό τους πολιτικό συμφέρον και των ιδίων και του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΓΑΠ έχοντας ένα θετικό πολιτικό παρελθόν από το Υπουργείο Εξωτερικών και όχι μόνο, ανέλαβε το κόστος της διάσωσης της χώρας,  δεν έγινε πολιτικά ρίψασπις όπως ο Κώστας Καραμανλής και η τότε ΝΔ που παρέδωσαν τα ερείπια της διακυβέρνησής τους στο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ βγήκε πολυτραυματίας, αλλά η χώρα δεν κατέρρευσε, στάθηκε όρθια.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που για μένα εξακολουθεί να είναι ο πιο πλήρης πολιτικός της παρούσας Βουλής, που από μόνο του όμως δεν αρκεί, στα ίδια σχεδόν πατήματα, ανέλαβε ευθύνες που δεν του αναλογούσαν,  με τα αντιδημοφιλή μέτρα που έσωσαν την χώρα, που κάτω από συνθήκες πολιτικής σχιζοφρένειας, αυτοί που τα κατηγορούσαν και τα κατηγορούν ακόμη, τα διατηρούν διότι τα θεωρούν αναγκαία και χρήσιμα.
Και όμως μέσα από αυτήν την άγονη συμπεριφορά ο πραγματικός ένοχος, ο Καραμανλής, την σκαπουλάρει, η ΝΔ εμφανίζεται σαν λύση προοπτικής, το κόμμα δηλ. που οδήγησε στην κρίση του 2009 και να εμφανίζεται και ο Αλογοσκούφης να αρθρογραφεί ψευδολογώντας ασύστολα στα ΝΕΑ και να μην υπάρχει άνθρωπος από το ΠΑΣΟΚ να του τρίψει τα μούτρα.
Αλήθεια πιστεύει ο ΓΑΠ, ότι μέσω του Κινήματος ΚΙΔΗΣΟ θα δικαιωθεί, το ίδιο και ο ΒΒ ότι θα δικαιωθεί με την συνεχιζόμενη εμφανή και αφανή αντιπαράθεσή του με τον ΓΑΠ;
Πρέπει να καταλάβουν και οι δυο, ότι ο ιστορικός πολιτικός χρόνος τρέχει και το παρόν γίνεται πολύ γρήγορα παρελθόν, τρέχει με μεγάλη ταχύτητα αφήνει πίσω όσους καθυστερούν και τελικά τους ξεχνά.
Η πολιτική δεν είναι στατική, δεν περιμένει, δεν είναι μόνο σήμερα αύριο, είναι ένας συνεχής διάλογος με την κοινωνία, την ιστορία, τον χρόνο  και όσοι δεν το κατανοούν, τελικά τους ξεχνά.
Τι προτιμούν και οι δυο, να τους αφήσει η ιστορία αναξιολόγητους η αδιάφορους, η τον μεν ΓΑΠ ως Προέδρο του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό που έσωσε την χώρα και ως υπ. Εξωτερικών που έβαλε την Κύπρο στην ΕΕ, τον δε ΒΒ ως Προέδρο του ΠΑΣΟΚ και ως υπουργό που με τις δικές του αποφάσεις, δύσκολες και πολιτικά και προσωπικά κοστοβόρες, σώθηκε η χώρα από την πλήρη κατάρρευση και καταστροφή.
Πρέπει να καταλάβουν και οι δυο, ότι την δικαίωσή τους  θα την βρουν με το ΠΑΣΟΚ, με αυτό έδωσαν τις μάχες, πρέπει επίσης να καταλάβουν και οι δυο ότι πρέπει να κάνουν αυτουπέρβαση, τιθασεύοντας τους όποιους παλαμακιστές και φανατικούς.
  1. Η Προέδρος του ΠΑΣΟΚ
Η Φώφη Γεννηματά εκλέχτηκε Προέδρος του ΠΑΣΟΚ σε δύσκολη περίοδο, το καντηλάκι του ΠΑΣΟΚ αναβόσβηνε, του έδωσε ανάσα και δημιούργησε ελπίδες, εξακολουθεί να έχει θετικό πρόσημο, κοινωνικό και πολιτικό και δεν πρέπει να είναι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες η τελευταία Πρόεδρός του.
Θέλω και το λέω με απόλυτο τρόπο, θέλω να πετύχει για πολλούς και διάφορους λόγους, όχι μόνο διότι δεν θέλω το ΠΑΣΟΚ ιστορικά αδικαίωτο, με το οποίο τελικά ταυτίσαμε τα καλλίτερά μας χρόνια και δώσαμε τις μέγιστες των δυνατοτήτων μας.
Έχω ακόμη δυο λόγους, ο ένας να μην είναι Η Φώφη Γεννηματά, τελευταία Προέδρος του ΠΑΣΟΚ,  ο άλλος για την δικαίωσή του Γιώργου Γεννηματά, που πέραν του ΠΑΣΟΚ είχαμε κοινή πορεία στον συνδικαλιστικό χώρο των Πολιτικών Μηχανικών, αλλά και διότι ο Γιώργος Γεννηματάς ήταν η φυσική εξέλιξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Η Προέδρος του ΠΑΣΟΚ είναι το πρωταγωνιστικό πρόσωπο στην ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού σοσιαλδημοκρατικού χώρου, έχει θετικό πολιτικό πρόσημο που πρέπει να αξιοποιηθεί και όχι να σπαταληθεί.
Εξακολουθώ να επιμένω ότι η ανασυγκρότηση του χώρου, ταυτίζεται με την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ, εκεί βρίσκονται οι διάσπαρτες δυνάμεις, έχω γράψει επανειλημμένα και έχω τεκμηριώσει τις απόψεις μου.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτίζεται η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς με την πολιτική διάσωση προσώπων που εμφανίζονται είτε μέσω ΔΗΜΑΡ, είτε μέσω κινήσεων, ας το καταλάβουν επι τέλους και οι ίδιοι, ότι ούτε αυτούς συμφέρει η διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
Την άποψή μου την επαναλαμβάνω, ότι το σχήμα πρέπει να διατηρηθεί όπως έχει, αλλά να αφήσουν το ΠΑΣΟΚ να πρωταγωνιστήσει και όχι συνεχώς να εμφανίζεται με παρακολουθήματα, πνίγοντας το όνομα και τα σύμβολά του.
Για όσους βέβαια εξακολουθούν να ασχολούνται με πολιτικές αμοιβάδες, αχιβάδες, η πυγολαμπίδες προσπαθώντας να αυτοεπιβεβαιωθούν, αν δεν ζουν στην περιοχή της ουτοπίας, που δεν το πιστεύω, ο πραγματικός τους στόχος είναι να παραμείνουν στο πολιτικό προσκήνιο, γι αυτό, καλόν είναι να προσγειωθούν και να δουλέψουν για την ενότητα και ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ.
  1. Οι διασπαστές και οι «διασπαστές»
Το ΠΑΣΟΚ πέρασε τεράστια κρίση, η πολιτική και ιδεολογική του φυσιογνωμία κατακερματίστηκε, με την οποία συγκρούστηκε για να υπηρετήσει τις ανάγκες της χώρας, ο κατακερματισμός οδήγησε σε διάφορες κατηγορίες διασπαστών
Οι κακοί διασπαστές που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ
Οι κακοί διασπαστές που πήγαν στο Κίνημα του ΓΑΠ
Οι ουδέτεροι που πήγαν στις κινήσεις και στην ΔΗΜΑΡ
Οι διάφοροι που πήγαν σε διάφορες πολιτικοκοινωνικές ομάδες
Οι πολλοί βέβαια βρίσκονται διάσπαρτοι στην κοινωνία.
Ο διασπαστές που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, στο πυρ το εξώτερον, οι διασπαστές που πήγαν στο Κίνημα, μόλις επιστρέψουν, δεκτοί μετα βαΐων και κλάδων και με προαγωγή, οι διασπαστές που πήγαν στην ΔΗΜΑΡ επανέρχονται μέσω αυτής, πιάνουν μάλιστα και στασίδι, το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους των κινήσεων, έτσι όμως η παρτίδα δεν κερδίζεται, δεν μπορεί κάποιοι που έφυγαν από το παράθυρο, να γυρνούν φορώντας άλλο κουστούμι από την πόρτα, να πιάνουν μάλιστα και στασίδι, που ποτέ η σχεδόν ποτέ αν παρέμεναν στο ΠΑΣΟΚ θα έπιαναν.
Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να γίνει γενική πολιτική σεισάχθεια, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί διασπαστές, υπάρχουν αυτοί που έκαναν πολιτικό λάθος και υπάρχει μια πολιτική αρχή, η υπέρβαση, κατά τα λοιπά, τρόποι εφαρμογής υπάρχουν.
Η πρόταση βέβαια δεν αφορά τους επώνυμους που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να διευρυνθεί η ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ με όσους ήσαν μέλη της, εκλεγέντες στο συνέδριο του 2013 και αποχώρησαν πλην όσων πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
  1. Το Κάδρο η ενότητα
Το 1989 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, από όλα τα ΜΜΕ ήταν πολιτικά διωκόμενος συζητήσαμε τρόπους αντίδρασης, από την συζήτηση προκύψανε διάφορες προτάσεις, που σημειολογικά ονομάστηκαν  το Κάδρο.
Στην πολιτική σύγκρουση που ήταν σε εξέλιξη, ο Ανδρέας Παπανδρέου να περιστοιχισθεί με όλα τα πολιτικά ισχυρά επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ,  σε μια επίδειξη πολιτικής ισχύος, ενότητας του ΠΑΣΟΚ και στήριξης του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και ως επίδειξη αποφασιστικότητας.
Σήμερα, το κύριο αίτημα που έρχεται από παντού, είναι η ενότητα των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα της Κεντροαριστεράς, που στην ουσία ταυτίζονται με το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα ποιο είναι το κάδρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης;
Αν εξαιρέσουμε την Φώφη Γεννηματά, που εξακολουθεί να έχει θετικό πρόσημο, πιστεύει αλήθεια έστω και ένας ότι προσθέτουν ο Θεοχαρόπουλος και ο Τούντας, ότι αυτή η εικόνα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες για ενότητα και προοπτική;
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Θεοχαρόπουλο, μπορεί μάλιστα να μου είναι και συμπαθής το ίδιο και  ο Τούντας, το θέμα όμως είναι, τι προσθέτουν τελικά στο Πολιτικό κεφάλαιο, τι προσθέτουν στο Κάδρο.
Για μένα στο κάδρο πρέπει να επανέλθει το όλον ΠΑΣΟΚ, με τις αναγκαίες υπερβάσεις, είχα προτείνει και παλαιότερα,  την ανακήρυξη του Κώστα Σημίτη ως Επίτιμο Προέδρο του ΠΑΣΟΚ και ορισμό ως Αντιπροέδρων των Φλωρίδη, Δίαμαντοπουλου, Αλέκο Παπαδόπουλο και είχα αναπτύξει το σχετικό σκεπτικό.
Σήμερα επανέρχομαι και ως υπόθεση εργασίας, αλλά και ως πολιτικό σχέδιο, προσβλέπω σε ένα κάδρο με την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ως το βασικό κεντρικό πρόσωπο και τους ΓΑΠ και ΒΒ σε κεντρικούς ρόλους, παραδίπλα και πάλι σε θέση Αντιπροέδρων από τους Φλωρίδη, Διαμαντοπούλου, Μπένο Σαχινίδη και το κάδρο να συμπληρώνεται με μια σειρά νέων και ικανών στελεχών, που όμως δεν είναι ακόμη ιδιαίτερα γνωστά στον δημόσιο χώρο.
Η διεθνής εμπειρία και πολιτική ιστορία, έχει πολλά παραδείγματα κομμάτων που μπήκαν σε κρίση, την ξεπέρασαν, ανασυγκροτήθηκαν και προχώρησαν
Το βέβαιο είναι, ότι τέτοιου είδους πολιτικές αποφάσεις απαιτούν υπερβάσεις και ρίσκα, όμως τέτοιες αποφάσεις ιστορικά δικαιώνονται τελικά.
Και κάτι τελευταίο  σαν υστερόγραφο…
Δυο αρχαία γνωμικά:
«Τα γενόμενα ουκ απογίγνωνται»
«Πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται»
Και κάτι που συνεχώς έλεγε ο Λαλιώτης:
«Όταν ο Θεός έβρεχε μυαλά, κάποιοι κρατούσαν ομπρέλες»
Βγάλτε τα συμπεράσματά σας…

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΣΟΥΛΑΔΑΚΗ..., ΚΛΑΝΕΙ Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ???? ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ..
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΡΕ ΣΥΝΤΕΚΝΕ, ΑΠΟ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ !!!!!!