ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΓΟΝΑΡΕΣ

Μιλώντας σε μια φορτισμένη ιδεολογικά περίοδο, το 1976, στη Βουλή ο Ευάγγελος Αβέρωφ είπε στον ερωτώντα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου Λεωνίδα Κύρκο πως δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να υπάρχουν στο στράτευμα «σταγονίδια χουντικών». 

Από τότε πέρασαν σαράντα χρόνια και τα σταγονίδια απενοχοποιήθηκαν και έγιναν…σταγονάρες.

Στον δημόσιο λόγο πρέπει να προσέχει κανείς πολύ καλά τι λέει, γιατί μπορεί να το μετανιώσει. Αλλά, καμιά φορά είναι καλό να εκτίθενται δημόσια ορισμένοι άνθρωποι, για να πέφτουν οι μάσκες και να καταλαβαίνουμε ότι ενδυόμενος κανείς τον μανδύα της αστικής δημοκρατίας δεν γίνεται κανείς αυτόματα δημοκράτης. Και είναι ακόμα πιο αστείο, όταν εγκαλεί άλλους για εναντίωση στους κανόνες της αστικής δημοκρατίας. Θα μπορούσε να είναι απλά κάτι γκροτέσκο και πικρά αστείο, αλλά είναι επικίνδυνο. Τα σταγονίδια έχασαν κάθε αιδώ και πέρα από τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες, τους Χρυσαυγίτες, αποκτήσαμε και τα σταγονίδια με τα κοστούμια που πλασάρονται για κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Κάπως έτσι, σου ανεβαίνει λιγάκι ή πολύ το αίμα στο κεφάλι,

ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου, όταν έρχεται το Πολυτεχνείο και ξεχύνονται λογιών λογιών τύποι να «αποκαταστήσουν την αλήθεια» και να «ξηλώσουν τους μύθους του Πολυτεχνείου». Δεν έχω απολύτως καμία αντίρρηση για τις διαπιστώσεις ότι πολλοί, συμμετέχοντες και μη, έχτισαν καριέρες πάνω στο Πολυτεχνείο και απέκτησαν «ιδιότητα» ως «αντιστασιακοί», είτε ήταν είτε δεν ήταν στην πραγματικότητα. Και μπορώ να συζητήσω πολλές ώρες και για το αν το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα (που δεν την έριξε) και για τα μηνύματά του και πόσο επίκαιρα είναι. Δεν είναι ώρα να πω εγώ τις δικές μου απόψεις, μικρή σημασία θα έχει άλλωστε. Αλλά σιχαίνομαι, βαθιά και ειλικρινά, αυτούς τους τύπους που έρχονται να μας κάνουν μαθήματα για το Πολυτεχνείο ως «θιασώτες της αλήθειας», ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά φιλοχουντικοί, κανονικοί απολογητές της Επταετίας, οι οποίο κιόλας όλο τον υπόλοιπο χρόνο είναι και δειλοί και κρύβονται πίσω από το «Εγώ δεν υποστηρίζω τη Χούντα, αλλά…». Αλλά τι; Ή δεν την υποστηρίζεις ή την στηρίζεις. Ολίγον χουντικός κατά το ολίγον έγκυος δεν υπάρχει. 

Ολίγον έγκυος λοιπόν. Κάποιοι όμως ξεγέννησαν κιόλας. Όπως ο κ. Γιώργος Μακρής, δικηγόρος και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος «Νέα Δεξιά», του οποίου ηγείται ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Ο κ. Μακρής δεν κρύβεται λοιπόν και αυτό είναι, ειλικρινά, καλό και για τον ίδιο και για εμάς. Έγραψε λοιπόν, με την αφορμή της επετείου, στον ιστότοπο marketnews.gr (θα συζητήσουμε με άλλη ευκαιρία για το πόσο αστείο είναι το επιχείρημα «εμείς φιλοξενούμε όλες τις απόψεις, δεν φιμώνουμε κανέναν και ας πάρει ο καθένας της ευθύνη των όσων γράφει») ένα άρθρο με τίτλο «Η κομμουνιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου». 

Οι πρώτες δύο παράγραφοι είναι ενδεικτικές, δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς πολύ περισσότερο. «Το «πολυτεχνείο» δεν είναι μύθος. Το «πολυτεχνείο» πράγματι έγινε. Δεν είναι μύθος ότι κάποιοι αλητάμπουρες, αντικοινωνικά στοιχεία που μισούσαν το αστικό Κράτος και ποθούσαν την εξαφάνιση του μέσα στις φλόγες, οχυρώθηκαν μέσα στα κάγκελα του πολυτάλανου ιδρύματος και γρύλιζαν για εξέγερση και ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας. Ναι, νόμιμη νομιμότατη, μη με κοιτάτε απορημένα και ας ειπωθεί επιτέλους το αυτονόητο. Όπως σταθερά και απαρασάλευτα δέχεται η συνταγματική και πολιτειακή θεωρία, η Επανάσταση που επικρατεί δημιουργεί Δίκαιο. Το στρατιωτικό κίνημα της 21ης Απριλίου 1967 δεν ξεκίνησε βέβαια από τον «λαό», αν ως λαό θεωρήσουμε ανοργάνωτους άοπλους πολίτες που αυτοσχεδιάζουν χωρίς καθοδήγηση.

Η 21η Απριλίου εκπορεύθηκε από τον ένοπλα συντεταγμένο Λαό, τις δοξασμένες ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, τον πολεμικό ανθό του Γένους, το υγιέστερο και πιο ρωμαλέο τμήμα του Έθνους. Τους προμάχους της Πατρίδας που είχαν αναπτύξει απόλυτη ανοσία απέναντι στην κομμουνιστική πανώλη∙ τα πιο γερά αντισώματα απέναντι στην προπαγάνδα των εαμοσλάβων χασάπηδων. Δεν ήταν ελίτ του Κολωνακίου οι στρατιώτες και αξιωματικοί που έκαναν τον Απρίλη, λαϊκά επαρχιωτόπαιδα και παιδιά μικροαστών ήταν που σιχάθηκαν τη σαπίλα της ψευτοδημοκρατίας». Δεν βάζω παρακάτω, καταλάβατε υποθέτω. Και επειδή, η μαύρη μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να είμαι εγγονός στρατιωτικού που υπηρέτησε στην ύψιστη θέση του στρατεύματος, στην αρχηγία του ΓΕΕΘΑ, σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο την τόσο αισχρή καπηλεία των Ενόπλων Δυνάμεων, πέρα από όλα τα άλλα που αμφιβάλλω αν θα τα έγραφε π.χ. ο θεωρητικός της Χούντας, ο Γεωργαλάς.

Άκουσα και τον πρόεδρο του κόμματος, τον κ. Κρανιδιώτη στην εβδομαδιαία του παρέμβαση στον Alpha 9,89. Πιο συγκρατημένος, αποδομούσε «μύθους» του Πολυτεχνείου πιο ήπια, αν και το πρωί είχε γράψει στο facebook «Κάποιος να θάψει το ψοφίμι του Πολυτεχνείου. Μυρίζει βόλεμα και παρακμή. Δώσαμε ρε, δώσαμε, σας ξοφλήσαμε με τοκογλυφικό τόκο. Φτάνει». Βέβαια, μετά, στο ραδιόφωνο εξήγησε πως αυτό που έγραψε έχει να κάνει κυρίως με την καπηλεία του Πολυτεχνείου στα μεταπολιτευτικά χρόνια, αλλά επέμεινε κιόλας πως μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί. Αλήθεια, ο κ. Κρανιδιώτης τι λέει για την άποψη του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματός του; Συμφωνεί; Διαφωνεί; Είναι αυτή μια άποψη που αντίκειται στις αρχές της αστικής δημοκρατίας, αυτήν που «οι κομμουνισταί επιβουλεύονται»; Έχω ειλικρινή περιέργεια να μάθω. Και μέχρι να μάθω, δικαιούμαι, νομίζω, να πιστεύω πως ορισμένοι την πήραν πολύ δεξιά τη στροφή και θα βγουν στα λημέρια της Χρυσής Αυγής, όπως πάνε. 

Μέχρι τότε, για τα σταγονίδια συνίσταται ένα τετράστιχο από το Σφαγείο του Θεοδωράκη: 
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα `μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Και μια ευχή: να μην βρεθούν ποτέ υπό διωγμόν για τα πιστεύω τους, να μην αναγκαστούν ποτέ να ακούνε να χτυπάνε τον συνοδοιπόρο τους, να μην μετρούν ποτέ τους χτύπους  και το αίμα.

Του Γιώργου Ευγενίδη